Be the man you want your son to become

Be the man you want your son to become.

Stop. Lees deze zin nog eens. Laat hem even doordringen.

Vraag je dan af: ben ik die man?

Toen ik die quote voor het eerst hoorde hakte die er stevig op in. Want ik was die man niet. Als ik iets zou wensen voor mijn zonen, dan was dat niet per se het leven dat ik toen leidde. Niet dat alle delen rijp waren voor de vuilbak, maar er was zeker aanzienlijke verbetering mogelijk. Er waren aspecten aan wie ik toen was waar ik niet trots op was. Zaken die ik liefst enkel voor mezelf hield. En ik was er mij toen nog niet van bewust dat dat een illusie is. Dat je die zaken verborgen kan houden. Dat lukt niet. Geloof mij. Zeker niet naar je kinderen. Die aspecten waar ik mij voor schaamde sijpelden toch door in de manier waarop ik hen als vader benaderde, in gedrag dat ze mij zagen stellen, in woorden en in daden.

Ik ben blij dat ik mij daar nu wel bewust van ben. Dat ik weet wat voor soort man ik wil dat zij worden. En dat ik daardoor ook die man kan zijn. Of worden. En dat ik openlijk met hen kan communiceren welke zaken ik aan mezelf nog wil aanpakken. Waar ik zelf nog wil groeien. Zodat zij ook weten dat dat niet mijn voorbeeldkanten zijn. En dat ze die niet moeten volgen. Maar dat ze mij kunnen steunen om ook die moeilijke groeistappen te nemen.

Zodat ik de man kan zijn waarvan ik hoop dat zij hem ook zullen worden.