Vleugels

Geef je ze vleugels?

Het is een blijvende zoektocht naar wat wel en niet te doen, dat vaderschap.

Voor mij is dat een constant proces van bewustwording, opnieuw in de val trappen en proberen los te laten. Ik merk soms echter dat ik kortaf reageer als ze heel druk doen op een plaats waar dat niet zo gepast is. Maar dat is vooral als ik zelf met zaken bezig loop, of als ik moe ben, of zo. Want eigenlijk heb ik lak aan wat wel of niet gepast is. Het kan mij niet zo veel schelen wat “normaal” is. Er is immers al veel te weinig ruimte voor niet-normaal. En toch probeer ik hen dan in te korten, in te passen in een beeld dat ik heb op dat moment in die situatie en met mijn persoonlijke bagage.

Is het dan niet eerlijker om open te zijn, hen duidelijk te maken wat er speelt (Dat ik moe ben, of net een moeilijk gesprek achter de rug heb, of…) zodat zij zelf kunnen beslissen hoe ze daar rekening mee kunnen houden. Zodat zij kunnen leren echt rekening houden met alle verschillende kanten van het verhaal. En misschien komen ze dan tot dezelfde conclusie. Of misschien nog een veel betere oplossing. Zolang ik niet open en eerlijk ben, zal ik het niet weten.

Dus om echt een goede vader te kunnen zijn, moeten we bij onszelf te rade gaan, onze eigen shit opkuisen. En zolang dat niet gebeurd is, moeten we alert zijn dat we heel veel onverwerkte zaken meegeven aan onze kinderen. Ongewild, maar toch…

Dus ja, ik wil ze vleugels geven. Ja, ik wil ze laten groeien tot sterke, gecenterde volwassenen die in hun kracht kunnen staan. En ja, daarvoor moet ik zelf ook in mijn kracht staan. Mijn eigen werkpunten onder ogen zien.

Want pas dan kan ik hen de kracht geven om echt te vliegen.